Sigrun var sjálv til staðar.
Orsøkin til, at hon tók hetta stigið, at geva kummiuttum møguleikan at síggja vælumtókta filmin, botnar í ynskjunum um at veita teim eina tøkk fyri tíðina, hon, saman við manni og synum, búleikast í Kuummiut fyri mongum árum síðan. Ein tøkk fyri vinsemi og vælvild sum familjan á so mangan hátt hevði møtt.
Filmurin varð vístur í skúlanum og hugaligt var at uppliva, at ein stórur partur av bygdini hevði leitað sær á gátt.
Sigrun, tulkað av skúlastjóranum Lauru Táunájik, bjóðaði vælkomið, róð afturá og hugleiddi í stuttum um tíðina, tá hon og familjan í 1998 á fyrsta sinni komu til Kuummiut , saknurin av teim mongu, ið farin vóru og gleðin í at hitta ”nýggj andlit”.
##med2##
##med3#
Fleiri børn vóru eisini møtt og var tað hugaligt at síggja, hvussu hugtikin eisini tey vóru av filminum.
Fleiri av upptøkunum eru jú úr Grønlandi , somuleiðis fleiri málningar,sum síggjast í filminum, eru við motivum úr Kuummiut og aðrir við íblástri úr Kuummiut.
Við filmslok fekk hvørt húski faldaran ”Uummatip takusani puigorneq ajorpai” (Tað hjartað sær – gloymist ei) har fleiri av málningum Sigrunnar úr Grønlandi er í. Faldarin er á grønlendskum, umframt á enskum og donskum.
##med4##
##med5##
Ein sera væleydnað løta, sum endaði við ”kaffimik”, har Sigrunsa skuffukøkur ”fingu bein at ganga á” frættist úr Kuummiut.
##med6##
##med7##
##med8##
